Κρίση… Η λέξη που θα στοιχειώνει τον ιστορικό του μέλλοντος, αναφορικά με την προσπάθειά του να περιγράψει με επάρκεια αληθοφάνειας τις τρέχουσες εξελίξεις στον καιρό μας.
Μια κρίση που μάθαμε να την προσδιορίζουμε ως οικονομική, με απαρχή την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008, με την πάροδο του χρόνου ωστόσο, έγινε απολύτως αντιληπτό ότι μιλάμε ταυτόχρονα για κρίση αξιών, ηθικής, προτεραιοτήτων. Καθώς και κρίση πολιτικής ηγεσίας και αντιπροσώπευσης.
Η “Monde” είχε περιγράψει πριν από μερικά χρόνια ως “παιδική χαρά” τη σημερινή πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είχε δίκιο. Πολιτικοί και νοοτροπίες κατώτερες των περιστάσεων, λειτούργησαν ως ανατροφοδότες και μεγάλοι επιταχυντές της κρίσης. Έφεραν την πολιτική ηγεσία σε ψυχική απόσταση από τις κοινωνίες που, υποτίθεται ότι εκφράζουν και υπηρετούν.
Κάπως έτσι, η πολυσυλλεκτική και πολυσύνθετη Ευρωπαϊκή Ένωση, έβαλε τις κοινωνίες απέναντι από το “σύστημα”. Με αποτέλεσμα, κάθε φορά που στήνονται κάλπες για δημοψήφισμα, σε οποιαδήποτε χώρα, οι λαοί να απαντούν “ΟΧΙ” πάνω στην κάλπη, ανεξαρτήτως του ποιό είναι το ερώτημα.
Η πραγματικότητα την οποία βιώνουμε, θα έπρεπε να ταρακουνήσει τις πολιτικές ηγεσίες της Ενωμένης Ευρώπης, αντί να συνεχίζουν απτόητες και αγέρωχες.
Αφού “έπεσε’ και η Ιταλία, με το εμβληματικό “ΟΧΙ” προς τον Ματέο Ρέντσι, η Ευρώπη δεν μπορεί παρά να ατενίζει με δέος και τρόμο τις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας. Γιατί, αν και εκεί συμβεί το ατύχημα, αν διαψευστεί η πεποίθηση ότι ο Φρανσουά Φιγιόν θα σταματήσει τη Μαρίν Λεπέν, η Ευρώπη που θα ξημερώσει την επομένη θα είναι τελείως διαφορετική.
Μόνο που εκείνη η αλλαγή θα είναι βίαιη και άγαρμπη. Και θα λειτουργήσει ως πρόλογος του χάους…
Μάνος Οικονομίδης
Το είδαμε: εδώ
Αν σας άρεσε κάντε Like:
